Jeżeli przeczytaliście już dotychczasowe posty o stalówkach (Niezbędnik kaligrafa – część I oraz Jak przygotować stalówkę do pierwszego użycia), ale nadal macie niedosyt wiedzy – świetnie trafiliście :) W tym poście będzie nieco więcej teorii, ale dzięki niej będziecie mogli lepiej poznać swoje narządzie pracy.

Tak jak już pisałam w Niezbędniku kaligrafa – części I, do nowoczesnej kaligrafii używamy tzw. pointed nibs, czyli ostro zakończonych stalówek. Budowę takiej stalówki zaprezentuję Wam na przykładzie Nikko G.

Końcówka 

Dotyka papieru podczas pisania. Może być bardziej lub mniej ostra. Czasami zdarza się, że superostre i supercienkie końcówki mają tendencję do nieprzyjemnego rysowania papieru, więc posługiwanie się nimi wymaga wprawy.

Skrzydełka 

Im łatwiej rozchylają się podczas pisania, tym bardziej elastyczna jest stalówka i tym lżej trzeba naciskać, by uzyskać grubszą kreskę.

Rozcięcie 

Znajduje się między skrzydełkami. Po wewnętrznej stronie stalówki wzdłuż rozcięcia spływa tusz prosto do końcówki.

Ramię 

Kształt ramion stalówki wpływa na jej elastyczność. Często szersze i masywniejsze ramiona oznaczają, że stalówka jest twardsza, ale ta reguła nie sprawdza się w 100% - na przykład stalówka Brause Rose ma szerokie ramiona, ale jest bardzo elastyczna. Wpływ na elastyczność mają również dodatkowe rozcięcia na ramionach.

Serce 

Kształty serc stalówek bywają różne (od owalnego otworu jak w Nikko G, aż po misterny ornament jak w Leonardt EF Principal). Serce pełni dwie funkcje: powiększa ilość pobieranego tuszu, dzięki czemu jesteśmy w stanie dłużej pisać na jednym maczaniu, a także chroni stalówkę przed pęknięciem podczas pisania.

Baza 

Największy i najtwardszy element stalówki, który jest w dużej części zakryty po umieszczeniu w obsadce. Baza może mieć przeróżne kształty i wielkości. Z reguły na tym elemencie producenci umieszczają nazwę i markę stalówki. Na końcu bazy znajduje się podstawa stalówki, którą umieszcza się bezpośrednio w obsadce.


Tyle, jeżeli chodzi o teorię budowy stalówki. Oglądając różne stalówki, na pewno od razu zauważycie, że różnią się one kształtem i wielkością. Małe (takie jak Brause 66 EF) podczas zanurzania nabierają mniej tuszu, więc trzeba je zanurzać częściej, natomiast większe (jak Hunt 513EF) mieszczą sporo tuszu, co wystarcza na dłuższe pisanie.

Stalówki czasami opisuje się też skrótami oznaczającymi grubość końcówki:

EF (Extra Fine) – ekstracienka
F (Fine) – cienka
M (Medium) – średnia
B (Broad) – gruba
BB (Double Broad) – bardzo gruba

Po samej formie stalówki nie da się jednak stwierdzić, w jaki sposób będzie pisała ani jak elastyczna będzie. Dlatego najlepiej, jeżeli zakupicie na początek kilka-kilkanaście rodzajów stalówek i sami sprawdzicie, które Wam najbardziej pasują. A ja zamierzam pomóc Wam w tym wyborze w nadchodzącym cyklu Testy stalówek.